خاورمیانه بزرگ در خلال نیم‌قرن گذشته، بیش از هر منطقه دیگری شاهد جنگ بوده است. کشورهای خاورمیانه یک سوم همه درگیری‌های مسلحانه در سراسر جهان را از آغاز قرن۲۱، به خود اختصاص داده‌اند.
این جنگ‌ها بیشتر جنگ‌های امپریالیستی و پسااستعماری بوده‌اند که از سوی غربی‌ها و اوباش و ا‌فراطی‌های منطقه مهندسی شده‌اند و از ترس و برخی اعتقادات برای پیشبرد منافع خود استفاده می‌کنند.
بهانه این جنگ‌های بیهوده در خاورمیانه فریبکارانه و اهداف آنها توهم‌آمیز بوده است.
کشورها ویران، انسجام ملی آنها نابود و اقتصاد آنها فلج شده است.
جنگ‌های آمریکا در افغانستان و عراق فریبکارانه، پرهزینه و مخرب بوده است.
بدتر آنکه پس از اعلام پایان ماموریت‌های جنگی از سوی واشنگتن، تعداد بیشتری از افغان‌ها، عراقی‌ها و آمریکایی‌ها بیهوده جان خود را از دست داده‌اند و پس از سال‌ها اشغالگری و ادعاهای پیشرفت، سرانجام واشنگتن با تحقیر خارج شده است.
روسیه نیز پس از مداخله در سوریه، خود را پیروز اعلام کرده، ولی واقعا چه چیزی عاید سوریه شده است؟
حتی زمانی که قدرت‌های غربی در لیبی نفت‌خیز به بهانه توقف کشتار توسط رهبر غیرعادی آن مداخله کردند،
کشور به سرعت وارد یک جنگ داخلی شد و مردم لیبی احمقانه، با خود به جنگ پرداختند.
بهانه‌های خوب
امنیت غرب، امنیت انرژی یا امنیت اسرائیل همیشه بهانه‌های خوبی برای مداخله نظامی غرب در قرن گذشته بود؛
امروز اسرائیل یکی از دولت‌های مطرح منطقه است، و نفت آن اهمیت گذشته را ندارد،
باز هم قدرت‌های امپراتور بهانه‌های تازه‌ای را برای مشروعیت بخشیدن به استفاده از زور پیدا می‌کنند.
همین موضوع را درباره مناقشات منطقه‌ای و داخلی کشورها می‌توان گفت. هیچ برنده و بازنده‌ای در جنگ‌های منطقه وجود ندارد.
به سوریه، یمن، سومالی، عراق، لیبی، لبنان، سودان، الجزایر، سودان جنوبی، اتیوپی، افغانستان و غیره نگاه کنید.
برای طالبان شرم‌آور است که به شکست ابرقدرت جهان افتخار می‌کند؛ ولی مردم خود را که به آزاد ساختن آنها می‌بالد، سرکوب می‌کند.
آنها به جای دست در دست دادن با هموطنان خود به پایتخت هجوم بردند و پزشکان، وکلا و مهندسان و بسیاری از کمک‌های بشردوستانه و سایر کمک‌های بین‌المللی کشور را فراری دادند.
از زمان یونان و رم باستان، تاریخ بارها و بارها به ما نشان داده که اگر پیروزی به بهای ویرانگری شدید حاصل شود، مساوی با شکست است.
رهبران جهان باستان یک یا دو نکته درباره شجاعت و شرافت می‌دانستند و ارتش خود را در میدان نبرد رهبری می‌کردند،
ولی جنگ‌طلبان امروزی مزدوران را استخدام می‌کنند و فقرا را در مقابل فقرا قرار می‌دهند.
اگر مردم به همان اندازه که زمان خود را صرف جنگ و مقابله با عواقب ویرانگر آن کرده‌اند، برای جلوگیری و اجتناب از جنگ وقت می‌گذاشتند،
شاید جهان جای بهتری بود؛ با این حال، توهم پیروزی از طریق کشتن و تسلط از طریق ویرانی همچنان در منطقه و جهان وجود دارد.
